وَ کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ. . .

‍ به نام خدا
و سلام…

وَ کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ. . .

” اى خدا اى مولاى من چه بسیار … و چه بسیار ثناى نیکو که من لایق آن نبودم و تو از من بر زبانها منتشر ساختى. ”

چه سختست آنگاه که دیگران خوبت می پندارند
و خود میدانی درین سرای فانی نیز هیچ جایت نیست.

آنگاه که خود را میشناسی و آگاهی ازین غفلت که هردم ز عمر خویش به تباهی و عصیان و سرکشی بسر بردی.

اما وای بر من که هر ثانیه از عمر خویش را باید به نعره بگویم :

” وَ کَمْ مِنْ ثَنَاءٍ جَمِیلٍ لَسْتُ أَهْلاً لَهُ نَشَرْتَهُ. . . ”

سخت است، سخت است، سخت …

که گمراه باشی و خاطی ، ولی نیک برایت بگویند و بپندارند.

نزدیکترین افراد، بالاترین لطفشان اینست که خطایت را نادیده بگیرند. بعید است به رویت نیاورند اما محال است در برابر این خطایی که از تو دیده اند ثنایت بگویند…

حال خدایی که بر تمام آنچه میکنیم واقف است و بینا، چقدر مهربان است که بر عکس آن، یعنی ثنای زیبا و جمیل نشر میدهد….

خدایا مرا ببخش…

محمد بهرامی – ۲۲/تیر/۱۳۹۶ – گلزار شهدای امام زاده یحیی (ع)